ผู้เชี่ยวชาญเตือนว่าการห้ามสัตว์บางชนิดสามารถสร้างการตอบสนองในตลาดที่สามารถส่งเสริมการค้าสัตว์ชนิดอื่นที่มีปัญหาเดียวกันได้ ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดเจนคือการห้ามซื้อขายเต่าหูแดง (Trachemys scripta elegans) ซึ่งนำเต่าน้ำจืดชนิดอื่นเข้าสู่ตลาดซึ่งนำปัญหาที่คล้ายคลึงกันมาสู่ผู้ซื้อ นอกจากนี้ สัตว์เลี้ยง หายากทุกตัวไม่ได้เข้าสู่สิ่งแวดล้อมเพราะถูกทอดทิ้ง ในบางกรณี เหตุผลก็คือการขาดมาตรการความปลอดภัยทางชีวภาพ เช่น การฆ่าเชื้อโรคในน้ำเสีย ฯลฯ ในบริษัทที่เลี้ยงสัตว์ต่างถิ่น นอกจากนี้ มาตรการทางกฎหมายบางอย่างในอดีตยังถูกโต้แย้งเพื่อการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม เช่น การปล่อยปลายุงซึ่งเป็นหนึ่งในสายพันธุ์รุกรานที่อันตรายที่สุดทั่วโลก เพื่อควบคุมประชากรยุงในท้องถิ่น "เกี่ยวกับปัญหาสิ่งแวดล้อม เราต้องเชิงรุกมากกว่าเชิงรับ และโดยปกติแล้วเราจะเป็นฝ่ายตอบโต้ สัตว์เลี้ยง - รุกรานหรือไม่ก็ตาม - ไม่สามารถควบคุมไม่ได้ในสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ นับประสาอะไรกับการปล่อยปละละเลย ท่ามกลางผลกระทบด้านลบอื่นๆ พวกมันสามารถล่าสัตว์พื้นเมือง และ เปลี่ยนแปลงที่อยู่อาศัยตามธรรมชาติและสามารถนำโรคต่างๆ มาสู่สัตว์พื้นเมืองได้ แม้ว่าสัตว์ที่เป็นโรคจะหายแล้วก็ตาม”