ในขั้นต้นชาวกรีกโบราณไม่ได้ให้ความสำคัญกับดาวเคราะห์มากเท่ากับชาวบาบิโลน ในศตวรรษที่ 6 และ 5 ก่อนคริสต์ศักราช ดูเหมือนว่าชาวปีทาโกรัสได้พัฒนาทฤษฎีดาวเคราะห์อิสระของตนเองซึ่งประกอบด้วยโลก ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และดาวเคราะห์ที่หมุนรอบ "ไฟกลาง" ที่ใจกลางจักรวาล ปีทาโกรัสหรือปาร์เมนิเดสได้รับการกล่าวขานว่าเป็นคนแรกที่ระบุว่าดาวยามเย็น ( Hesperos ) และดาวรุ่ง ( Phosphoros ) เป็นหนึ่งเดียวกัน ( AphroditeภาษากรีกตรงกับภาษาละตินVenus ) แม้ว่าสิ่งนี้จะเป็นที่รู้จักมานานแล้วในเมโสโปเตเมีย ในศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสต์ศักราชAristarchus of Samosได้เสนอ ระบบ heliocentricตามที่โลกและ ดาวเคราะห์ ต่าง ๆ โคจรรอบดวงอาทิตย์ ระบบ geocentric ยังคงโดดเด่นจนกระทั่งการปฏิวัติทางวิทยาศาสตร์ เมื่อถึงศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสต์ศักราช ระหว่างยุคเฮเลนิสติก ชาวกรีกได้เริ่มพัฒนาแผนการทางคณิตศาสตร์ของตนเองในการทำนายตำแหน่งของดาวเคราะห์ โครงร่างเหล่านี้ซึ่งมีพื้นฐานอยู่บนเรขาคณิตมากกว่าเลขคณิตของชาวบาบิโลน ในที่สุดจะทำให้ทฤษฎีของชาวบาบิโลนบดบังความซับซ้อนและความครอบคลุมในที่สุด และอธิบายถึงการเคลื่อนไหวทางดาราศาสตร์ส่วนใหญ่ที่สังเกตได้จากโลกด้วยตาเปล่า ทฤษฎีเหล่านี้จะแสดงออกอย่างเต็มที่ในอัลมาเจสต์ที่เขียนโดยทอเลมีในคริสตศักราชศตวรรษที่ 2 การครอบครองแบบจำลองของปโตเลมีจึงสมบูรณ์จนแทนที่ผลงานก่อนหน้านี้ทั้งหมดเกี่ยวกับดาราศาสตร์ และยังคงเป็นข้อความทางดาราศาสตร์ที่ชัดเจนในโลกตะวันตกมาเป็นเวลา 13 ศตวรรษ