ในปี พ.ศ. 2434 Max Wolfเป็นผู้บุกเบิกการใช้การถ่ายภาพทางดาราศาสตร์เพื่อตรวจจับดาวเคราะห์น้อย ซึ่งปรากฏเป็นเส้นสั้นๆ บนจานถ่ายภาพที่เปิดรับแสงนาน สิ่งนี้เพิ่มอัตราการตรวจพบอย่างมากเมื่อเทียบกับวิธีการมองเห็นก่อนหน้านี้: Wolf เพียงลำพังค้นพบดาวเคราะห์น้อย 248 ดวง โดยเริ่มจากบรูเซีย 323 ดวง ในขณะที่มีการค้นพบมากกว่า 300 ดวงจนถึงจุดนั้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เป็นที่ทราบกันดีว่ายังมีอีกมากมาย แต่นักดาราศาสตร์ส่วนใหญ่ไม่ได้สนใจพวกมัน บางคนเรียกพวกมันว่า "สัตว์ร้ายแห่งท้องฟ้า" ซึ่งเป็นวลีที่มีสาเหตุมาจากEduard Suess และEdmund Weiss กระทั่งหนึ่งศตวรรษต่อมา มีดาวเคราะห์น้อยเพียงไม่กี่พันดวงเท่านั้นที่ถูกระบุ ระบุหมายเลข และตั้งชื่อ ในอดีต ดาวเคราะห์น้อย ถูกค้นพบโดยกระบวนการสี่ขั้นตอน ประการแรก พื้นที่บนท้องฟ้าถูกถ่ายภาพ ด้วย กล้องโทรทรรศน์ทุ่งกว้างหรือแอสโตรกราฟ ถ่ายภาพคู่กัน โดยปกติจะห่างกันหนึ่งชั่วโมง อาจใช้เวลาหลายคู่ในช่วงหลายวัน ประการที่สอง ภาพยนตร์หรือจานสอง แผ่น ในภูมิภาคเดียวกันถูกดูภายใต้ภาพสามมิติ วัตถุที่โคจรรอบดวงอาทิตย์จะเคลื่อนที่ระหว่างฟิล์มทั้งสองเล็กน้อย ภายใต้ภาพสามมิติ ภาพของร่างกายดูเหมือนจะลอยอยู่เหนือพื้นหลังของดวงดาวเล็กน้อย ประการที่สาม เมื่อมีการระบุวัตถุที่เคลื่อนไหวได้ ตำแหน่งของวัตถุจะถูกวัดอย่างแม่นยำโดยใช้กล้องจุลทรรศน์แปลงเป็นดิจิทัล ตำแหน่งจะถูกวัดโดยสัมพันธ์กับตำแหน่งดาวที่รู้จัก