ตาม " สมมติฐานแกรนด์แทค " ดาวพฤหัสบดีเริ่มก่อตัวที่ระยะห่างประมาณ 3.5  AU (520 ล้าน  กม. ; 330 ล้าน  ไมล์ ) จากดวงอาทิตย์ ขณะที่ดาวเคราะห์อายุน้อย มีมวล เพิ่มขึ้นการมีปฏิสัมพันธ์กับจานก๊าซที่โคจรรอบดวงอาทิตย์และการสั่นพ้องของ วงโคจร กับดาวเสาร์ทำให้มันเคลื่อนตัวเข้ามาด้านใน สิ่งนี้ทำให้วงโคจรของซุปเปอร์เอิร์ธ หลายดวง ที่โคจรเข้าใกล้ดวงอาทิตย์เสียไป ทำให้พวกมันชนกันอย่างรุนแรง ต่อมาดาวเสาร์ก็เริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาภายในเช่นกัน ซึ่งเร็วกว่า ดาวพฤหัสบดี มาก จนกระทั่งดาวเคราะห์ทั้งสองถูกยึดด้วยคลื่นสะท้อนการเคลื่อนที่เฉลี่ย 3:2อยู่ที่ประมาณ 1.5 AU (220 ล้านกม.; 140 ล้านไมล์) จากดวงอาทิตย์ สิ่งนี้เปลี่ยนทิศทางของการอพยพ ทำให้พวกเขาย้ายออกจากดวงอาทิตย์และออกจากระบบภายในไปยังตำแหน่งปัจจุบัน ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในช่วง 3–6 ล้านปี โดยการอพยพครั้งสุดท้ายของดาวพฤหัสบดีเกิดขึ้นในช่วงเวลาหลายแสนปี การโยกย้ายของดาวพฤหัสบดีจากระบบสุริยะชั้นในทำให้ดาวเคราะห์ชั้นในซึ่งรวมถึงโลกก่อตัวขึ้นจากเศษหินหรืออิฐได้ในที่สุด