Vieira กล่าวว่า โครงการนี้เริ่มต้นขึ้นตอนที่ฉันเรียนอยู่ระดับบัณฑิตศึกษาเพื่อศึกษากาแลคซีที่อยู่ห่างไกลมากซึ่งตรวจจับได้ยากและถูกบดบังด้วยฝุ่น เม็ดฝุ่นดูดซับและเปล่งรังสีประมาณครึ่งหนึ่งของดาวฤกษ์ที่เกิดขึ้นในเอกภพ ทำให้แสงอินฟราเรดจากวัตถุที่อยู่ไกลออกไปจางมากหรือตรวจไม่พบผ่านกล้องโทรทรรศน์ภาคพื้นดิน ในการศึกษาใหม่ JWST ได้รับการสนับสนุนจากสิ่งที่นักวิจัยเรียกว่า กล้องโทรทรรศน์ แว่นขยายของธรรมชาติ ซึ่งเป็นปรากฏการณ์ที่เรียกว่าเลนส์ความโน้มถ่วง การขยายนี้เกิดขึ้นเมื่อกาแลคซีสองแห่งเกือบจะอยู่ในแนวเดียวกันจากมุมมองของโลก และแสงจากกาแลคซีพื้นหลังถูกบิดเบือนและขยายโดยกาแลคซีเบื้องหน้าจนมีรูปร่างคล้ายวงแหวน ซึ่งรู้จักกันในชื่อวงแหวนไอน์สไตน์ วิเอรากล่าว ทีมงานโฟกัส JWST ไปที่ SPT0418-47 ซึ่งเป็นวัตถุที่ค้นพบโดยใช้กล้องโทรทรรศน์ขั้วโลกใต้ของมูลนิธิวิทยาศาสตร์แห่งชาติ และก่อนหน้านี้ระบุว่าเป็นกาแลคซีที่ถูกบดบังด้วยฝุ่น ซึ่งขยายประมาณ 30 ถึง 35 เท่าด้วยเลนส์ความโน้มถ่วง SPT0418-47 อยู่ห่างจากโลก 12 พันล้านปีแสง ซึ่งตรงกับเวลาที่เอกภพมีอายุน้อยกว่า 1.5 พันล้านปี หรือประมาณ 10% ของอายุปัจจุบัน