หลังจากช่วงกลางศตวรรษที่ 19 การเลือกอย่างต่อเนื่องสำหรับเนื้อสัมผัสที่กรอบและรสชาติที่ประณีตได้นำขึ้นฉ่ายฝรั่งมาสู่โต๊ะของชาวอเมริกัน โดยเสิร์ฟในแจกันขึ้นฉ่ายฝรั่งเพื่อใส่เกลือและรับประทานดิบๆ คื่นฉ่ายเป็นที่นิยมอย่างมากในสหรัฐอเมริกาในช่วงศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 ซึ่งคลังข้อมูลเมนูทางประวัติศาสตร์ของหอสมุดสาธารณะนิวยอร์กระบุว่าเป็นเมนูยอดนิยมอันดับสามในนิวยอร์กซิตี้ในช่วงเวลานั้น รองจากกาแฟและชาเท่านั้น ในสมัยนั้น คื่นฉ่ายมีราคาสูงกว่าคาเวียร์เนื่องจากปลูกยาก ในสมัยนั้นยังมีคื่นฉ่ายอีกหลายสายพันธุ์ที่ไม่มีขายแล้วเพราะปลูกยากและจัดส่งได้ไม่ดี ขึ้นฉ่าย ฝรั่งเป็นสัญลักษณ์ของชาวกรีกโบราณ กล่าวกันว่าขึ้นฉ่ายมาจากเลือดของKadmilos บิดาแห่งCabeiriเทพเจ้าแห่ง chthonian ที่เฉลิมฉลองในSamothrace , LemnosและThebesกลิ่นเผ็ดร้อนและสีของใบสีเข้มสนับสนุนการเชื่อมโยงนี้กับลัทธิแห่งความตาย ในยุคคลาสสิกของกรีก ใบขึ้นฉ่ายถูกใช้เป็นพวงมาลัยสำหรับผู้ตาย และพวงมาลาของผู้ชนะในการแข่งขันIsthmian Gamesแรกเริ่มทำจากขึ้นฉ่าย ก่อนที่จะถูกแทนที่ด้วยมงกุฎที่ทำจากต้นสน ตามที่พลินีผู้อาวุโส Achaeaพวงมาลัยที่ผู้ชนะการแข่งขันNemean Games อันศักดิ์สิทธิ์ สวมใส่ก็ทำจากขึ้นฉ่าย อาณานิคมกรีกโบราณของSelinous ( กรีกโบราณ : Σελινοῦς , Selinous ) บนซิซิลีได้รับการตั้งชื่อตามผักชีฝรั่งป่าที่ขึ้นอย่างมากมายที่นั่น เหรียญ Selinountian แสดงใบผักชีฝรั่งเป็นสัญลักษณ์ของเมือง